Project γενέθλια Μπάμπη #3 Train ...και μερικά νέα

Όταν πήρα την απόφαση να blog-άρω, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι ανεξάρτητα από το πόσος κόσμος θα με παρακολουθεί, ανεξάρτητα το πόσο κουρασμένη από τη δουλειά και τις υποχρεώσεις θα είμαι, ανεξάρτητα από τα διάφορα εμπόδια που μπορεί να τύχουν στην πορεία, θα είμαι συνεπής και θα ανεβάζω τουλάχιστον  δύο αναρτήσεις ανά  δεκαήμερο,
ώστε να κρατάω μία καλή επαφή με τους αναγνώστες. Επίσης, στην πορεία είδα ότι αυτό με τροφοδοτούσε με χαρά και ενέργεια και έτσι συνέχιζα ευχάριστα. 

Πώς το λέει όμως η παροιμία; Ότι όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει; Κάπως έτσι λοιπόν, οι καταστάσεις με πρόλαβαν και δεν κατάφερα να ανεβάσω μία ανάρτηση εδώ και δύο ολόκληρους μήνες, ενώ το ήθελα τόσο πολύ (το πνεύμα θέλει αλλά το σώμα...). Και ο λόγος; Όλο αυτό τον καιρό έζησα την απόλυτα κουραστική αίσθηση του να σου φέρνουν όλα αηδία. Όχι μόνο τα φαγητά, αλλά και οι ήχοι, ο καιρός, το τάδε ρούχο, η σκόνη, το χαλί που μυρίζει(!) και διαπίστωσα τί επίδραση έχουν τελικά αυτές οι ορμόνες στο σώμα και στην ψυχή μας. Μια πρωτόγνωρη για μένα εμπειρία, καθώς στην πρώτη μου εγκυμοσύνη θυμάμαι να κουτουλάει η κοιλιά μου στις γωνίες, ακόμη και μέχρι τον 9ο μήνα, γιατί ξεχνούσα ότι είμαι έγκυος. 
Είναι, λοιπόν, το δεύτερο μωράκι μας στο δρόμο, κάτι που το θέλαμε πολύ και το οποίο ήρθε όχι και τόσο εύκολα, και μετά από μια προηγούμενη απώλεια, αλλά άποψή μας είναι ότι τα παιδιά είναι δώρα και έρχονται μόνο όταν ο Θεός θέλει να στα δωρίσει. Συνεπώς, ευχαριστούμε το Θεό για το μεγάλο αυτό δώρο και ευλογία και προσπαθούμε να είμαστε αντάξιοι.

Και ενώ ένα μωράκι μεγαλώνει μέσα στην κοιλίτσα, ένα άλλο "μωράκι" μεγαλώνει έξω και γίνεται (ωωω!!!) τεσσάρων. Μέσα λοιπόν, στην όλη αναγουλο-κούραση, έπρεπε να οργανώσω και το παιδικό πάρτι του μικρούλη μου, το οποίο φέτος αποφασίστηκε να είναι μεγαλειώδες (με πιο πολύ κόσμο καλέ εννοώ). Τις λεπτομέρειες όμως αυτού του πάρτι θα σας τις πω σε άλλη ανάρτηση γιατί θέλει μεγάλη προετοιμασία και εγώ ούτε τις φωτογραφίες ακόμη δεν έχω ξεκαθαρίσει (άτιμη ναυτία!).

Σε αυτή την ανάρτηση θα αναφερθώ στα 3α γενέθλια του μικρούλη μου, δηλαδή τα περσινά. 

Πέρσι λοιπόν, ο μικρός μου πέρναγε φάση "τρένα". Θυμάστε που σας έλεγα ότι στο ταξίδι μας στη Μαδρίτη χαιρετούσε τα τρένα με hola και adios; Ε, αυτή η φάση συνεχίζεται και φέτος, απλά μετεξελίχθηκε σε φάση "τραμ"- μια μικρή παραλλαγή δηλαδή. Συνεπώς, όταν ρωτήθηκε τί τούρτα θέλει (αυτή είναι η ερώτηση κλειδί για να ορίσουμε το θέμα) είπε βέβαια "τλένο". Το πάρτι αυτό του μικρού μου έπεσε πολύ κοντά με το ταξίδι μας στην Ισπανία. Για λόγους μιας σχετικής οικονομίας, λόγω του ταξιδιού, αλλά και έλλειψης χρόνου, ήταν λιτό και απέριττο με την έννοια ότι το κάναμε σε παιδότοπο και καλέσαμε τους πιο κοντινούς φίλους και συγγενείς (που όταν προέρχεσαι από πολύτεκνη οικογένεια και είσαι και λίγο κοινωνικός, μιλάμε για περίπου 20-30 άτομα να φανταστείς!) και ο στολισμός ήταν ο βασικός. Ο παιδότοπος λέγετε Μπανάνες με Πιτζάμες και βρίσκεται σε ένα υπέροχο σημείο στο Πανόραμα Υμηττού. Είναι ένας μικρός παιδότοπος με κοπέλες παιδαγωγούς που σέβεται τα παιδιά και τους γονείς.

Το κεντρικό τραπέζι ήταν στολισμένο με cupcakes (νηστίσιμα και μη), πατατάκια και ποπ-κορν. Τα τραπέζια που καθόμασταν είχαν πιατέλες με σπανακόπιτα νηστίσιμη και τυρόπιτα (των γιαγιάδων), με κέικ και κουλουράκια και φυσικά τα ροφήματα των καλεσμένων.  

Το στολισμό του τοίχου έφτιαξα μόνη μου με γράμματα της γραμματοσειράς ComicSans που εκτύπωσα σε μεγάλο μέγεθος, έκοψα και κόλλησα σε λαδόκολλα την οποία στόλισα με ένα μεγάλο αυτοκόλλητο ενός βίντατζ τρένου που εκτύπωσα από το internet. Μπορεί κανείς να βρει ό,τι είδος τρένου θέλει σε φωτογραφία με μια απλή αναζήτηση στις μηχανές αναζήτησης και να το εκτυπώσει σε αυτοκόλλητο ή σε απλό χαρτί. Εγώ διάλεξα βίντατζ τρένα γιατί αγαπώ οτιδήποτε το παλιό.

Την ίδια λογική ακολούθησα και για τα παιδικά δωράκια. Τα έφτιαξα σαν ταχυδρομικά πακέτα, χρησιμοποιώντας σακουλάκι του μανάβη και δεμένα σταυρωτά με σκοινί. Πάνω δεξιά κόλλησα παλιά γραμματόσημα τρένων που βρήκα στο internet, τα οποία εκτύπωσα πάλι σε αυτοκόλλητο. Πάνω αριστερά έβαλα το όνομα του αποστολέα, δηλαδή του Μπάμπη μου, και κάτω δεξιά το όνομα του παραλήπτη, δηλαδή του κάθε παιδιού. Τα δωράκια ήταν το αρχικό γράμμα του ονόματος του κάθε παιδιού σε ύψος 13cm φτιαγμένο από ξύλο, τα οποία αγόρασα από  το Craftbox, και τύλιξα με κόκκινο ριζόχαρτο πριν βάλω μέσα στο σακουλάκι.

Η τούρτα επιλέχθηκε σε σχήμα τρένου και την αγοράσαμε από το γνωστό ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς μας. Ήταν όπως πάντα φρέσκια και πεντανόστιμη.

Το σήμα Railroad Crossing το έφτιαξα με κίτρινο και μαύρο χαρτί Canson και το στερέωσα σε μια επιδαπέδια βάση κεριών.

Την πινιάτα μάς έφτιαξε μια φίλη, η οποία έχει καταγωγή από τη Λατινική Αμερική και εξαιρετικό ταλέντο στις πινιάτα. Δυστυχώς δεν έχει σελίδα, καθώς δεν ασχολείται επαγγελματικά με αυτό τον τομέα, αλλά αν κάποιος θέλει μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου, προκειμένου να του δώσω τα στοιχεία της. Για το κοντάρι χρησιμοποίησα μια σπασμένη αλουμινένια βέργα (ξέρω ξέρω όλη τη σαβούρα κρατάω, αλλά να που όλα κάπου χρειάζονται) την οποία τύλιξα "χίλιες" φορές με αυτό το νάιλον με τις φουσκάλες (που χρησιμοποιούμε στις μετακομίσεις) και μετά με διάφανη μονωτική ταινία και μετά με χοντρό χαρτόνι 3-4 στρώσεις και μετά με κόκκινο χαρτί γκοφρέ, το οποίο στην άκρη άφησα σαν πον-πον μαζορέτας. Μετά από τόσο τύλιγμα ήταν τόσο μαλακή η βέργα, που εξασφάλισα ότι κανένα παιδικό κεφαλάκι δεν θα σπάσει κατά το σπάσιμο της πινιάτα (μιλάμε για τρίχρονα, μια μαμά πρέπει να προβλέπει τα πάντα). Η πινιάτα ήταν γεμισμένη με λιχουδιές, αυτοκόλλητα και μικροδωράκια. Σε όλα τα παιδάκια δώσαμε σακουλάκια, και αυτά  τα γέμισαν με μανία με ό,τι βρήκαν πεσμένο στο έδαφος. Ήταν υπέροχη στιγμή του πάρτι.

Τα παιδάκια πέρασαν τέλεια και ακόμα πιο τέλεια εγώ, που δεν χρειάστηκε να κάνω πολλά και απλά διασκέδασα!

Τα φιλιά μου

Mama Chrysi ❤