Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πώς μία μαμά εφαρμόζει τη θεωρία του μάνατζμεντ στην ανατροφή του παιδιού της. Vol.1: Παρακίνηση


Μanagement σημαίνει διοίκηση και μεις ως μαμάδες είμαστε και λίγο διοικητές στο σπίτι μας. Με αφορμή αυτό σκεφτόμουν εδώ και καιρό να ανεβάσω μια σειρά σχετικών αναρτήσεων.
Όπως πιθανόν έχεις διαβάσει οι σπουδές μου είναι πάνω στη Διοίκηση. Είπα λοιπόν, να μοιραστώ μαζί σου κάποια πράγματα που έχω μάθει στο Πανεπιστήμιο και διαπίστωσα ότι ακούσια έχω εντάξει στη διαδικασία ανατροφής των παιδιών μου. Δεν έχω επιλέξει να εφαρμόσω τις θεωρίες του μάνατζμεντ πάνω στα παιδιά μου, ούτε τα έχω κάνει πειραματόζωα εφαρμόζοντας ότι διαβάζω αφιλτράριστα, όχι. Απλά σε πολλές περιπτώσεις έχω διαπιστώσει ότι χωρίς να το καταλαβαίνω χρησιμοποιώ έννοιες και μεθόδους που γνωρίζω. Και πολλές φορές νομίζω ότι η εύρυθμη λειτουργία μιας οικογένειας θέλει προγραμματισμό, οργάνωση, ηγεσία, έλεγχο, συντονισμό (5 λειτουργίες του management).

Η επιλογή της παραπάνω φωτογραφίας δεν έγινε τυχαία. Όταν του ζήτησα να ανέβει σε αυτόν τον κορμό δέντρου για να τον φωτογραφίσω, αρχικά αρνήθηκε γιατί φοβόταν. Μετά τη δική μου παρακίνηση, όχι μόνο ανέβηκε αλλά προσποιήθηκε ότι πετάει ψηλά.
Έτσι λοιπόν επέλεξα να ξεκινήσω με αυτό. Με την έννοια της παρακίνησης, η οποία δε σου είναι ξένη, και έτσι θα μπεις ομαλά στο νόημα της ανάρτησής μου.
Παρακίνηση (Motivation) 
Την έννοια της παρακίνησης την έχεις ακούσει και αν δεν την έχεις ακούσει μπορείς να καταλάβεις τί μπορεί να σημαίνει. Η παρακίνηση είναι μία από τις λειτουργίες της Διοίκησης Ανθρωπίνων Πόρων. Όχι, δεν αντιμετωπίζω τους γιους μου σαν εργαζόμενους, ούτε το σπίτι μας είναι επιχείρηση που κυνηγά το κέρδος. Φυσικά οι αναφορές μου, αλλά και οι παραλληλισμοί γίνονται υπό συνθήκες. 
Παρακίνηση είναι οι ενδογενείς και εξωγενείς παράγοντες που καθοδηγούν το άτομο προς την επίτευξη ενός στόχου. 
Ενδογενείς παράγοντες είναι αυτοί που νιώθει το ίδιο το άτομο, στην περίπτωσή μας το παιδί, να το παρακινούν. Όταν προσπαθεί για παράδειγμα ένα παιδί να μάθει να δένει τα κορδόνια του παρακινείται εσωτερικά από την ανάγκη του να νιώσει ότι μεγάλωσε.
Εξωγενής παράγοντες είμαστε εμείς οι γονείς, το σχολείο, οι φίλοι, το ευρύτερο οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον. Όταν για παράδειγμα προσπαθεί να επιτύχει έναν στόχο που έχουν θέσει οι γονείς στο σπίτι, ή να βγει πρώτος σε έναν διαγωνισμό που έχει οργανώσει το σχολείο κ.λπ. θέλει να λάβει την αποδοχή των γονιών του ή του σχολικού περιβάλλοντος.
Πολλά παιδιά (όπως και ενήλικες) είναι αυτοπαρακινούμενα, παίρνουν μόνα τους πρωτοβουλίες και έχουν αυτή την εσωτερική ανάγκη να πετύχουν το στόχο τους για να λάβουν την ικανοποίηση. Άλλα παιδιά χρειάζονται ένα μικρό σπρώξιμο και κάποια άλλα έχουν ανάγκη από υψηλού βαθμού προτροπή και καθοδήγηση καθ' όλη τη διάρκεια της προσπάθειάς τους. 


Αυτά λίγο πολύ λέει η θεωρία. Πάμε στην πράξη τώρα.

Γιατί είναι τόσο σημαντικό να παρακινούμε τα παιδιά μας προς την επίτευξη ενός στόχου; Δεν θα μπορούσαμε να μην ασχοληθούμε καθόλου με αυτόν τον τομέα και να τα αφήσουμε να κάνουν αυτό που νιώθουν; Μήπως ασκούμε πίεση στα παιδιά μας  προσπαθώντας να τα παρακινήσουμε;
Κατά την άποψή μου, οι γονείς ενδιαφέρονται να μάθουν τα παιδιά τους να θέτουν στόχους και να τους πετυχαίνουν. Όχι μόνο στο σχολείο ή στα αθλήματα και στις ξένες γλώσσες, αλλά και στην προσωπική τους εξέλιξη, γενικά στόχους. Μικρούς στόχους, κατάλληλους για την ηλικία τους. Όπως για παράδειγμα να μάθουν να δένουν τα κορδόνια τους ή να τρώνε μόνα τους, ή να καταφέρουν να σταματήσουν μία κακή συνήθεια, όπως να τρώνε τα νύχια τους ή να βάζουν το χέρι στη μύτη. Ή ακόμα μεγαλύτερους αν είναι μεγαλύτερα παιδιά, όπως την απόκτηση ενός πτυχίου ή την πραγματοποίηση ενός ταξιδιού, ή την αποταμίευση ενός ποσού κ.λπ.
Αλλά και στην καθημερινότητα. Ας πούμε όταν έρχεται η ώρα του ύπνου, θέλουμε τα παιδιά μας να κάνουν συγκεκριμένα πράγματα πριν πέσουν για ύπνο. Για παράδειγμα τους ζητάμε να μαζέψουν τα παιχνίδια τους, να φάνε το φαγητό τους και να φορέσουν τις πυτζάμες τους. Αυτό, από προσωπική εμπειρία, πιστεύω ότι μπορεί να είναι και η αιτία για μίνι κατά συρροή εγκεφαλικά επεισόδια. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα χρειαστεί μια μαμά να το ζητήσει περίπου 34 φορές μέχρι να γίνει και στη χειρότερη των περιπτώσεων θα καταλήξει αυτή να τσιρίζει και το παιδί να κλαίει. 
Η λογική μου είναι: γιατί να χτυπιέμαι αφού υπάρχει πιο εύκολος τρόπος. Εντόπισα λοιπόν τί παρακινεί το μικρό μου και προς αυτή την κατεύθυνση κινήθηκα. 

Διάφορες πρακτικές που έχω εντοπίσει και κάποιες χρησιμοποιώ εγώ, και μπορούν να παρακινήσουν τα παιδιά μας είναι οι εξής:

1) Τον βοηθάω να βάζει στόχους
Τους ονοματίζουμε, τους καθορίζουμε, τους κατηγοριοποιούμε και τους δίνουμε χρονικό όριο. Αυτό το κάνουμε μαζί, έχει δηλαδή και το παιδί λόγο στον καθορισμό του στόχου. Το βασικό εδώ είναι το παιδί να ξέρει τον στόχο, δηλαδή να γνωρίζει για ποιον λόγο προσπαθεί. Και το κολπάκι της μαμάς είναι να κάνει τη διαδικασία ελκυστική και παιχνιδιάρικη. Για παράδειγμα ο στόχος είναι να τακτοποιήσουμε τα βιβλία. Η πρόταση που του κάνω είναι: ''Θέλεις σήμερα να βάλουμε στόχο να τακτοποιήσουμε τα παραμύθια σου; αν το καταφέρουμε μέχρι το βράδυ θα είμαστε η πιο δυνατή ομάδα του σπιτιού''. Αυτό κατευθείαν δίνει μία αίγλη στη διαδικασία και την κάνει ελκυστική στα παιδικά μάτια. Μπορούμε να θέσουμε χρονικά καθορισμένους στόχους, ώστε να μπορεί να εντοπίσει τη στιγμή που πρέπει να επιτευγχθεί ο στόχος. Για παράδειγμα έχουμε αποφασίσει κάθε βράδυ να έχει τακτοποιήσει τα παζλ του, ή να τρώει σοκολάτα μόνο κάθε Σάββατο. Ή για παράδειγμα πέρσι το καλοκαίρι είχαμε βάλει στόχο πριν γυρίσουμε από τις διακοπές να έχει μάθει να κάνει μακροβούτι.  Μπορεί φυσικά να μην υπάρχει κατηγοριοποίηση, αλλά ούτε καν λίστα. Μπορούμε ελεύθερα να θέτουμε στόχους μαζί με τα παιδιά μας ανά πάσα στιγμή και μαζί ως συνοδοιπόροι να προσπαθούμε να τους πετύχουμε.

2) Γιορτάζουμε όλοι μαζί την επίτευξη του στόχου
Έχει μεγάλη σημασία όταν πετύχει τον στόχο του να γίνει ειδική μνεία σε αυτό. Αν δε δώσουμε πολύ σημασία και το περάσουμε επιφανειακά, τότε ο στόχος από μόνος του δεν είναι θέλγητρο για να προσπαθήσει πάλι για κάτι καινούριο. Θα πρέπει να αναφέρουμε ότι είμαστε περήφανοι που τα κατάφερε και φυσικά όσο μεγαλύτερος ο στόχος, τόσο μεγαλύτερη η γιορτή. Εμείς όταν τελικά κατάφερε τα μακροβούτια πέρσι το καλοκαίρι βγήκαμε για κρέπες, κάτι το οποίο πιθανόν θα κάναμε έτσι κι αλλιώς, όμως εκείνος χάρηκε που η έξοδος αυτή έγινε ειδικά για εκείνον και που δώσαμε τόση σημασία στην επιτυχία του. 

3) Δημιουργούμε ανταγωνισμό
Αυτό είναι ένα κομμάτι το οποίο ακόμα δουλεύω και έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν έχω καταλήξει πώς να το εισάγω, γιατί ο μικρός μου δεν είναι ακόμη ούτε 5 ετών. Δηλαδή, θέλω να δημιουργήσω τις συνθήκες για ένα ευγενή ανταγωνισμό, ωστόσο νιώθω ότι ακόμη είναι μικρός και ίσως δεν μπορεί να διαχειριστεί μία τέτοια κατάσταση, εάν εμπλακεί και κάποιο άλλο παιδάκι. Ή ακόμα μπορεί και εγώ να μην μπορέσω να διαχειριστώ μία πιθανή σύρραξη. Ο hubby μου από την άλλη ως επαγγελματίας αθλητής θεωρεί ότι μόνο καλό θα του κάνουν οι συνθήκες του ανταγωνισμού. Επειδή ακόμη όμως  νιώθω ότι πιθανόν να τον πιέσω το έχω κρατήσει απλό και του δημιουργώ ανταγωνισμό με τον εαυτό του. Εδώ μπορούμε να βρούμε πολλά κολπάκια. Εγώ έχω ανακαλύψει το χρονόμετρο. Τον τελευταίο καιρό, για παράδειγμα, κάθε βράδυ το μάζεμα των παιχνιδιών γίνεται με χρονομέτρηση. Ανταγωνιστής είναι ο ίδιος του ο εαυτός, καθώς προσπαθεί κάθε βράδυ να σπάσει το δικό του προηγούμενο ρεκόρ. Και τα παιχνίδια μαζεύονται και αυτός είναι ικανοποιημένος.

4) Έχουμε θετική συμπεριφορά
Εδώ η βασική έννοια είναι αυτή της κουλτούρας. Τι κουλτούρα υπάρχει στο σπίτι γενικά; Αρνητισμός και μιζέρια ή θετικότητα και αισιοδοξία; Βασική προϋπόθεση για να νιώσει ένα παιδί άνετα να αναπτύξει τον χαρακτήρα του, να δράσει και να δραστηριοποιηθεί σε όλους τους τομείς της ζωής είναι να μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον θετικό. Αν οι γονείς απογοητεύονται εύκολα, στεναχωριούνται με το παραμικρό και δεν μπορούν να εντοπίσουν την αξία σε κάθε τί που ζουν, τότε το ίδιο, ή κάτι παρόμοιο θα γίνουν και τα παιδιά. Θετική πρέπει να είναι επίσης, η αντίδραση μας στην αποτυχία. Ο μικρός μου πολλές φορές κλαίει αν δεν καταφέρνει κάτι, όπως τη συναρμολόγηση ενός παιχνιδιού, ένα παζλ, ένα γκολ στο ποδόσφαιρο κλπ. Σε αυτή την περίπτωση συνήθως τονίζω το πόσα έμαθε και ότι γίνεται καλύτερος μέσα από τη διαδικασία, ψάχνουμε μαζί να βρούμε τα θετικά της όλης εμπειρίας και μετά από όλα αυτά συνήθως έχει υποβιβάσει την ίδια την αποτυχία και έχει αποφασίσει να δώσει όλη του τη δύναμη στην επόμενη προσπάθεια.

5) Βρίσκουμε αυτό που τα παθιάζει
Για μένα εκ των ουκ άνευ για ένα γονιό είναι να εντοπίσει τί αγαπάει το παιδί του, με τί παθιάζεται και ποια είναι η κλίση του. Όταν εντοπίσει ο γονιός τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του παιδιού, μπορεί να στρέψει την ενέργειά του προς τα εκεί και να αναπτύξει αυτά τα θετικά χαρακτηριστικά προς όφελος του παιδιού. Κάτι τέτοιο δίνει θάρρος και ώθηση στο παιδί να δρα στοχευμένα προς αυτό στο οποίο είναι πολύ καλό. Για παράδειγμα ένας φίλος, μου περιέγραφε πώς έδωσε την αρμοδιότητα στον 6 ετών γιο του, να διαχωρίσει τις αποδείξεις και τους λογαριασμούς του προηγούμενου έτους, προκειμένου να τα έχει κατηγοριοποιημένα και να κάνει τη δήλωση φορολογίας εισοδήματος. Ο γιος του 6 ετών τονίζω, αγαπάει τα νούμερα και τους αριθμούς από πολύ μικρός και κατά κοινή ομολογία έχει πολύ μεγάλη κλίση σε αυτόν τον τομέα. Περιττό να περιγράψω τη χαρά του παιδιού για αυτή την αρμοδιότητα και την εμπιστοσύνη που έλαβε από τους γονείς του.

6) Δίνουμε αρμοδιότητες/ευθύνες
Στα ίδια περίπου πλαίσια με το προηγούμενο είναι και αυτό. Τα παιδιά θέλουν πολύ να μεγαλώσουν. Μπορούμε να το εκμεταλλευτούμε. Αν τους δώσουμε κάποιες αποκλειστικές αρμοδιότητες αυτά είναι σίγουρο ότι θα ευχαριστηθούν και θα προσπαθήσουν να φανούν αντάξιοι της ευθύνης αυτής. Εγώ για παράδειγμα έχω δώσει στο γιο μου την αρμοδιότητα να αλλάζει τις πετσέτες του σπιτιού. Επίσης, από πολύ μικρός γνωρίζει ότι τα παιχνίδια του και η αρτιότητά τους είναι αποκλειστικά δική του ευθύνη. Ποτέ δεν έχει παραπονεθεί για ένα παιχνίδι που καταστρέφει ο ίδιος, ή για ένα παιχνίδι που μπορεί να χάσει. Δηλαδή, έχει παραπονεθεί, μέχρι να του υπενθυμίσουμε ότι αυτός είναι αρμόδιος να προσέχει την ιδιοκτησία του και κανείς άλλος και τότε ως δια μαγείας του περνάει η στεναχώρια, γιατί φυσικά δε μπορεί να θυμώσει στον εαυτό του. Αυτή η πρακτική τον έχει ωριμάσει αρκετά... σε αυτό τον τομέα (δεν έχω μεγάλες απαιτήσεις φυσικά).

Αν είσαι υπάλληλος μήπως βλέπεις κάποιες ομοιότητες ή διαφορές με αυτά που βιώνεις καθημερινά στη δουλειά σου από τους ανωτέρους σου; Όταν εργάζεσαι σε ένα εργασιακό περιβάλλον θετικό και έχεις έναν προϊστάμενο που σε σέβεται, σε συμπεριλαμβάνει στη διαδικασία λήψης αποφάσεων, σε ανταμείβει όταν πιάνεις τους στόχους, σου αναθέτει αρμοδιότητες σύμφωνα με τα ενδιαφέροντά σου δεν νιώθεις ικανοποιημένος; Δεν αγαπάς τη δουλειά σου και θέλεις να γίνεις καλύτερος; Δεν νιώθεις ψυχική γαλήνη και χαρά; 
Ή αν είσαι η ίδια κάτοχος μιας θέσης ευθύνης, μήπως εφαρμόζεις κάποιες από τις παραπάνω πρακτικές; Μήπως βλέπεις ότι η μέθοδος αυτή είναι αποτελεσματική; Δεν είσαι αξιοσέβαστη και αγαπητή από τους υπαλλήλους σου; Δεν έχεις δημιουργήσει ένα αρμονικό εργασιακό περιβάλλον μέσα στο οποίο κυριαρχούν σχέσεις εμπιστοσύνης και σεβασμού; 
Ελπίζω να είναι κατανοητός ο παραλληλισμός και να σε διαφώτισα ή έστω να σε βοήθησα σε κάποιο βαθμό στο καθημερινό σου ρόλο.

Αυτά από εμένα..
Φιλιά
Χρυσή 




Μην ξεχνάς να ακολουθείς τη σελίδα Bliss Seeking Mom στο
Facebook
Instagram
Bloglovin



Σχόλια

  1. Συγχαρητήρια ,έξυπνο, εμπνευσμένο και διδακτικό το άρθρο σου .Όλγα Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ εύστοχος ο συσχετισμός/παραλληλισμός! Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μου άρεσε πάρα πολύ η ανάρτηση σου και φυσικά συμφωνώ με τις αρχές του management και με το πως αυτές μπορούν με άνεση να εφαρμοστούν στο σπίτι!! Συχνά ακούω ξένα podcasts από leader experts σχετικά με τη διοίκηση, την παραγωγικότητα και τη διαχείριση χρόνου! Πόσο πολύ με βοηθούν σε όλους τους τομείς της ζωής μου!!!!

    Όσα μας έγραψες δεν τα ήξερα, αν και αν το σκεφτεί κανείς, είναι μέσα στη ζωή, δηλαδή τα συναντάς παντού στις ανθρώπινες σχέσεις! Θα περιμένω να διαβάσω και τις υπόλοιπες αναρτήσεις!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι έχεις πολύ δίκιο! Και εγώ μετά τα παιδιά έκανα αυτή τη διαπίστωση. Μπες να διαβάσεις την βιβλιο-πρότασή μου για το Linchpin και πάρτο. Θα σου αρέσει πολύ! Είσαι δικιά μου στο'χω ξαναπεί!
      https://blisseekingmom.blogspot.gr/2017/01/book-recommendation-linchpin-by-seth.html

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Χαίρομαι να διαβάζω τα σχόλιά σας...

Δημοφιλή άρθρα

Η Μελίνα και το μέλι, ένα μελένιο παραμύθι από τη Βασ. Τσουρή

Πόσο μελένιο μπορεί να είναι ένα παραμύθι; Η Μελίνα και το μέλι είναι μια διασκεδαστική ιστορία που μας μαθαίνει τα πάντα για τις μέλισσες.

6 Χριστουγεννιάτικες γλυκιές συνταγές από 6 αγαπημένες food bloggers

Αν το σπίτι δε μυρίσει κανέλα, γαρύφαλλο και σοκολάτα, Χριστούγεννα δεν το λες!

Τριήμερο στην Άνω Χώρα Ναυπακτίας

Ψηλά στα βουνά της Αιτωλοακαρνανίας, μέσα στο πυκνό ελατόδασος, βρίσκεται το χωριό Άνω Χώρα. Ελάτε μαζί μου να σας συστήσω το χωριό καταγωγής μου, το υπέροχο μέρος που πέρασα τα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας.