Αγαπητή νέα μανούλα, σε παρακαλώ μπορείς να μην είσαι τόσο ανταγωνιστική;

Photo by Meghan Holmes on Unsplash

Η σημερινή μου ανάρτηση έχει χιλιογραφτεί μέσα στο μυαλό μου. Μέρη της έχουν αποτυπωθεί στο σημείο του εγκεφάλου μου που αποθηκεύονται οι στενάχωρες μνήμες, οι μνήμες του θυμού και αυτές της  αγανάκτησης.

Η μικρή μου εμπειρία στη μητρότητα, μου έχει δημιουργήσει το ερώτημα εάν μετά τον τοκετό παθαίνουμε κάποια μετάλλαξη.

Θα γίνω πιο συγκεκριμένη για να μη σε τρελάνω αγαπημένη μου μανούλα.

Εσύ πόσες φορές έχεις ακούσει τα σχολιανά σου από μια άλλη μαμά για τις δεξιότητες που έχει ή δεν έχει κατακτήσει το παιδί σου; Πόσες φορές μια άλλη μαμά έχει συγκρίνει το δικό σου παιδί με το δικό της για να καταλήξει πάντα στο συμπέρασμα ότι αυτή μεγαλώνει τον απόγονο του Αινστάιν ενώ εσύ,... "χμμμ, οκ καλό είναι και το δικό σου";

Οι ατάκες που έχω ακούσει τα τελευταία 5μιση χρόνια σε κούνιες, μαζώξεις, παιδικά πάρτι, playdates συνοψίζονται στις παρακάτω:

"Το παιδί μου είναι πολύ διαφορετικό από τα άλλα, θα έλεγα ότι είναι χαρισματικό"

"Εμένα η μικρή περπάτησε 6 μηνών, εσένα γιατί δεν περπατάει ακόμα;"

"Εμένα ο μεγάλος μίλησε 9 μηνών, εσένα γιατί δε μιλάει, μήπως έχει κάποιο πρόβλημα;"

"Εμένα ο γιος μου είναι 3 ετών και ξέρει πρόσθεση"  

"Αα, εμένα ποτέ δεν το έχει κάνει αυτό, θα πρέπει να το κοιτάξεις"
"Αα, εμένα δεν έχει τέτοιο πρόβλημα" 
"Εμένα η μικρή ξέρει να μετράει"
................................................
(ακριβή λόγια που έχω ακούσει χωρίς καμία δόση υπερβολής)

...και η λίστα μπορεί να φτάσει πολύ πολύ κάτω.

Είναι πολύ ελπιδοφόρο να βλέπεις γονείς περήφανους για τα παιδιά τους, γιατί αυτό σημαίνει ότι ασχολούνται με τα παιδιά τους, ότι ζουν την καθημερινότητά τους, απολαμβάνουν το μεγάλωμά τους και χαίρονται με την πρόοδό τους. Και εγώ ως μαμά, έως ένα βαθμό έχω περηφανευτεί για τα κατορθώματα των παιδιών μου. Το θέμα μου δεν είναι αυτό. 

Το θέμα μου είναι ότι η αγάπη και η περηφάνια θα πρέπει, κατά την άποψή μου, να μην ακολουθούνται από μία λανθάνουσα αντίληψη για τις ικανότητες των παιδιών σε σχέση με τα άλλα παιδιά.  Και εκτός του ότι στο δικό μου μυαλό δε χωράει σύγκριση γιατί κάθε παιδί είναι διαφορετικό και μεγαλώνει με διαφορετικούς ρυθμούς, επιπλέον δε θα πρέπει η περηφάνια να εκφράζεται με τέτοιο τρόπο που να ξεπερνάει τα όρια της ευγένειας και της πολιτισμένης συμπεριφοράς.

Ακόμη και αν γίνεται αντιληπτό από τους γονείς ότι το δικό τους παιδί μπορεί να υπερέχει σε κάποια σημεία, δεν μπορεί το μυαλό μου να χωρέσει σε τί εξυπηρετεί η σύγκριση, όταν αυτή γίνεται μεγαλόφωνα. Αντιλαμβάνομαι ότι παρακολουθώντας τα άλλα παιδιά, ένας γονιός μπορεί να καταλάβει σε ποιο σημείο βρίσκεται το δικό του παιδί, αλλά δεν αντιλαμβάνομαι σε τί εξυπηρετεί να μπεις στη σύγκριση και να το συζητήσεις κιόλας. 

Δηλαδή, εν ολίγοις με βγάζει από τα ρούχα μου ο ανταγωνισμός σε επίπεδο γονέων.

Αυτό που έχω συμπεράνει από προσωπική πείρα ότι μπορεί να επιφέρει η συζήτηση και η σύγκριση είναι ότι:

1) μπορεί να φέρει σε δύσκολη θέση τα ίδια τα παιδιά

Είτε μικρά, είτε μεγαλύτερα, τα παιδιά πάντα αντιλαμβάνονται ότι μία συζήτηση τα αφορά, πόσω μάλλον όταν τα σχόλια είναι αρνητικά και οι χαρακτηρισμοί άσχημοι. Οι χαρακτηρισμοί και οι συγκρίσεις  από τους μεγάλους μπορεί να δημιουργήσουν άγχος στα παιδιά, αρνητικά συναισθήματα ή ακόμα να τα κάνουν να αναρωτιούνται για τον εαυτό τους. Επιπλέον, τους δίνει το παράδειγμα ότι μπορούν να σχολιάζουν ελεύθερα το διαφορετικό και να το κοροϊδεύουν.

2) μπορεί να φέρει σε δύσκολη θέση τους γονείς

Κάποιοι γονείς μπορεί να έχουν ήδη αντιληφθεί ότι η ανάπτυξη των παιδιών τους δεν είναι στα φυσιολογικά επίπεδα και μπορεί να έχουν ήδη μπει σε διαδικασίες διερεύνησης. Σε τί εξυπηρετεί να εντείνουμε το άγχος του γονέα που πιθανόν να παλεύει με κάποιο μικρό ή μεγάλο πρόβλημα.

Την επόμενη φορά λοιπόν, γλυκιά μανούλα που θα δεις ένα παιδάκι το οποίο μπορεί είναι λιγότερο ικανό από το δικό σου, περισσότερο ντροπαλό ή λιγότερο κοινωνικό, που μπορεί να μη μιλάει καθαρά ή να μην έχει καταφέρει να βγάλει την πάνα, δε χρειάζεται  ούτε να σχολιάσεις, ούτε να συγκρίνεις με το δικό σου παιδί. Δεν θα βοηθήσει κανέναν αυτό. Αν είναι αυτό κάτι που σε ενοχλεί, απομακρύνσου χωρίς σχολιασμό.

Αν τώρα είναι ψηλά στη ιεραρχία σου ως μαμά, να μάθεις στο παιδί σου έννοιες όπως σεβασμός, φιλανθρωπία, πολιτισμός, παρακίνησέ το παιδί σου να κάνει παρέα με το παιδάκι που είναι λίγο ντροπαλό ή όχι τόσο κοινωνικό και επιβράβευσε την συμπεριφορά του αυτή, ως συμπεριφορά άξια συγχαρητηριών. 

Ενθάρρυνε την άλλη μαμά με λόγια γλυκά ότι το παιδί της θα προχωρήσει. Πρότεινέ της να την βοηθήσεις σε κάτι που δυσκολεύεται να διαχειριστεί εκείνη τη στιγμή. Μην κατακρίνεις, μην κοιτάς περίεργα, μην σχολιάζεις, μην κοροϊδεύεις. Δεν ξέρεις πόσο πληγώνεις αυτή τη μαμά.

Σε φιλώ γλυκά...

Χρυσή ❤

Εδώ μπορείς να βρεις όλες μου τις σκέψεις και τους προβληματισμούς