Μουσική παιδεία ή μουσικές σπουδές; Η Σοφία του "The Rainbow Plays Μusic" μας καθοδηγεί.

Via

Όταν ήμουν 8 χρονών οι γονείς μου αποφάσισαν να ξεκινήσω μαθήματα πιάνο.
Το ταξίδι αυτό δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, κάτι για το οποίο ένιωθα τύψεις για πολλά πολλά χρόνια. 

Ξεκίνησα ενθουσιασμένη. Πήγαινα στα μαθήματα με χαρά και μελετούσα για όση ώρα χρειαζόταν σε ένα συνθεσάιζερ του αδερφού μου. 

Μετά το δεύτερο έτος, και αφού αποφασίσαμε από κοινού με τους γονείς μου ότι θα συνεχίσω, μου αγόρασαν ένα πιάνο για να μελετώ σωστά. Θυμάμαι ότι ήταν ακριβό και εκείνη την εποχή ήταν μεγάλο θέμα στην οικογένεια αυτή η επένδυση. Πήγαμε μαζί για να διαλέξω κάτι που να μου αρέσει. Το φέραμε σπίτι και για τα επόμενα 8 χρόνια μελετούσα σε αυτό. 

Σπούδασα πιάνο, θεωρία και αρμονία της μουσικής τα 10 αυτά χρόνια. Και αφού πέτυχα στις Πανελλήνιες εξετάσεις, στα 18 μου, αποφάσισα να  διώξω αυτό το "βραχνά" από πάνω μου.

Είχαν μείνει μόνο 2 χρόνια για το πτυχίο μου!

Στο πιάνο δεν ήμουν ποτέ καλή. Δεν ήμουν το λεγόμενο ταλέντο. Δεν είχα καμία κλίση και καμία ιδιαίτερη ικανότητα. Δε μου δημιουργούσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και έπαιρνα ελάχιστη ικανοποίηση από αυτή τη δραστηριότητα. Θεωρούσα - και θεωρώ - υπερανθρώπους όσους καταφέρνουν να γίνουν μουσικοί, να βάλουν μέσα στο κεφάλι τους όλη αυτή την πολύπλοκη γνώση. Έτσι, αποφάσισα να σταματήσω τα μαθήματα πιάνου και για πολλά χρόνια μετάνιωνα για αυτή μου την απόφαση, ενώ τίποτα δε με έκανε να επιστρέψω και να τελειώσω αυτές τις σπουδές. Αυτό είναι κάτι που με βασανίζει ακόμα και νιώθω κάποιες τύψεις.

Νόμιζα ότι παρατώντας τις σπουδές μου έχω χάσει την αληθινή επαφή με τη μουσική. Μην ολοκληρώνοντας τον κύκλο σπουδών, νόμιζα ότι έκανα τσάμπα προσπάθεια τόσα χρόνια, ότι οι γονείς μου έδωσαν τσάμπα λεφτά και ότι κοπίασα χωρίς τελικά κανένα αποτέλεσμα.

Ώσπου μια μέρα, μια φίλη μού μίλησε με λόγια σοφά. Το λέει άλλωστε και το όνομά της, Σοφία.

Μουσικοπαιδαγωγός, blogger του The Rainbow Plays Music και φυσικά μαμά, η Σοφία, σε αυτή την υπέροχη γωνιά του διαδικτύου, μας βοηθά με τις γνώσεις της να μεταδώσουμε στα παιδιά μας την ομορφιά της μουσικής. 
Και μερικές φορές μας κάνει και λίγο ...(μουσικο)θεραπεία.

Την αφήνω να στα πει με τον τρόπο που μόνο εκείνη ξέρει...

Σοφία:

Ο ρυθμός της καρδιάς είναι το πρώτο άκουσμα του ανθρώπου από την 17^η εβδομάδα της ενδομήτριας ζωής του. Έτσι, λοιπόν, ο ρυθμός, βασικό στοιχείο της μουσικής είναι μέσα μας.

Πολλές έρευνες έχουν δείξει την επίδραση της μουσικής σε εγκύους, βρέφη, νήπια, ΑΜΕΑ, σε ψυχικά ασθενείς ανθρώπους. Στις αίθουσες χειρουργείων υπάρχει μουσική. Σε πόλη του Καναδά παρατηρήθηκε μείωση της εγκληματικότητας κατά την περίοδο που από τα ηχεία της πόλης ακουγόταν κλασική μουσική.

Ένα σωρό ακόμη παραδείγματα και έρευνες επιβεβαιώνουν τη θετική επίδραση της μουσικής στην ζωή του ανθρώπου.

Τα οφέλη από την επαφή με τη μουσική είναι πολλά

Συμβάλλει στην ανάπτυξη

• της γλώσσας και του εγκεφάλου
• της ακουστικής δεξιότητας
• της συγκέντρωσης
• της συνεργασίας
• της αυτοπεποίθησης
• της μνήμης
• της μουσικότητας
• της δημιουργικότητας
• της κοινωνικότητας
• της φαντασίας

Τα παραπάνω είναι μερικά από τα αποδεδειγμένα οφέλη της μουσικής.

Κρατώντας τα παραπάνω ως δεδομένα, θα ήθελα να μιλήσω για τη συζήτηση που είχαμε με την αγαπημένη Χρυσή, για τους προβληματισμούς της και για την αντιμετώπιση της εκμάθησης ενός μουσικού οργάνου ως αναγκαστική. Την περίπτωση δηλαδή που η επαφή με τη μουσική πιέζει και αγχώνει γονείς και παιδιά.

Πολλοί γονείς λοιπόν, γράφουν τα παιδιά τους σε κάποιο ωδείο με σκοπό την εκμάθηση ενός οργάνου. Το παιδί στην αρχή ξεκινάει με ενθουσιασμό, μαθαίνει να κρατάει το μουσικό του όργανο, να παίζει τις νότες, και πολύ σύντομα μπορεί να παίξει τα πρώτα μουσικά κομμάτια. Προχωρώντας, οι απαιτήσεις εκ των πραγμάτων μεγαλώνουν, οι ώρες διαβάσματος γίνονται περισσότερες, και σε συνδυασμό με τις άλλες υποχρεώσεις του παιδιού, η χαρά και ο ενθουσιασμός του πρώτου καιρού δίνουν την θέση τους στην δυσφορία και στον καταναγκασμό. Η ενασχόληση με τη μουσική γίνεται «βραχνάς» και βάρος για το παιδί. Το παιδί τα παρατάει, γιατί «πρέπει» να δώσει βαρύτητα σε κάτι άλλο «πιο σημαντικό», γιατί βαρέθηκε την πίεση, το διάβασμα, τις απαιτήσεις που όλο και μεγάλωναν, κρατώντας μαζί με κάποιες μουσικές γνώσεις, τύψεις και ενοχές. Όλα αυτά όμως δεν έχουν καμία σχέση με την ουσία της μουσικής.

Ο στόχος της επαφής με τη μουσική είναι, μέσα από την ενασχόληση με τη μουσική,  το παιδί να λάβει όλα τα οφέλη που αναφέραμε στην αρχή, σε ψυχοσωματικό και πνευματικό επίπεδο. Να την αγαπήσει και να καλλιεργήσει την μουσικότητά του, να μπορεί να παρακολουθήσει μία συναυλία ή ένα κοντσέρτο και να αντιληφθεί τη μαγεία που κρύβεται εκεί. Αυτό μπορεί να γίνει μέσω των σπουδών, άσχετα αν κάποιος θα καταλήξει επαγγελματίας μουσικός ή όχι. Η επαγγελματική ενασχόληση θα έρθει ως φυσική εξέλιξη κι όχι ως καταναγκασμός.

Η λάθος οπτική λοιπόν, των πραγμάτων είναι η εξής: όταν ένα παιδί ξεκινάει την ενασχόληση με μία δραστηριότητα και η οικογένεια επενδύει σε αυτό, τότε παραδοσιακά θα πρέπει να ολοκληρώσει τον κύκλο σπουδών και να αποκτήσει  μία ολοκληρωμένη κατάρτιση πάνω σε αυτό, αλλιώς δεν έχει νόημα.

Ο αντίλογος τώρα. Έστω, ότι ένα παιδί ζωγραφίζει πολύ ωραία και ξεκινάει μαθήματα σε τμήματα ζωγραφικής. Πρέπει να γίνει ζωγράφος; Όχι. Η ενασχόλησή του με την τέχνη του προσφέρει νέες γνώσεις, καλλιεργεί και διαμορφώνει τον χαρακτήρα του, μαθαίνει να εκφράζεται μέσα από αυτή.

Έστω ότι ένα παιδί, αγαπάει τον αθλητισμό, και ξεκινάει προπονήσεις στον στίβο, πρέπει να γίνει πρωταθλητής; Όχι. Ο αθλητισμός του μαθαίνει την ευγενή άμιλλα, την πειθαρχία, την ομαδικότητα, την συνεργασία και την υγιεινή ζωή.

Γιατί λοιπόν, ένα παιδί που ξεκινάει την ενασχόλησή του με τη μουσική, πρέπει να μάθει κάποιο όργανο, πρέπει να πάρει πτυχίο, πρέπει να γίνει μουσικός;

Η μουσική είναι μία τέχνη που μαθαίνει στον άνθρωπο να εκφράζει τα συναισθήματά του, ηρεμεί και παράλληλα ξεσηκώνει, είναι παρηγοριά, βάλσαμο, συντροφιά. Μέσα από τη μουσική ο άνθρωπος εξασκεί το συντονισμό του σώματός του, μαθαίνει τις δυνάμεις του, αποκτά συγκέντρωση και πειθαρχία. Δεν είναι καταναγκαστική δουλειά, και όταν γίνεται, τότε χάνει τη μαγεία της!

Ακόμα και στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας η μουσική είναι αρκετά υποβαθμισμένη.

Στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα τείνει να γίνει παρείσακτη, ένα περιττό μάθημα¸ ώρα χαμένη, ώρα παιχνιδιού ή ώρα προβών για τις σχολικές γιορτές.

Στο ιδιωτικό εκπαιδευτικό σύστημα, έχει μία πολύ συγκεκριμένη μορφή που πολλές φορές απωθεί τα παιδιά από αυτή. Σε πείσμα των καιρών, πολλοί συνάδελφοι προσπαθούν μέσα από προσωπική εργασία, να αντιστρέψουν την παραπάνω εικόνα, δείχνοντας την αγάπη τους και ωθώντας τα παιδιά να αγαπήσουν τη μουσική με το ίδιο πάθος.

Σε κάθε γονιό λοιπόν, που ανησυχεί μήπως αυτή η μεγάλη επένδυση δεν αποδώσει, λέω να αναθεωρήσει. Τα παιδιά μας και εμείς οι ίδιοι μπορούμε να επωφεληθούμε από τη μουσική ακόμα και αν δε γίνουμε βιρτουόζοι μουσικοί. Μπορούμε να μεταδώσουμε την αγάπη μας γι’ αυτή στα παιδιά μας, στο σπίτι ή στην τάξη, να τα κάνουμε κοινωνούς των υπέροχων κλασσικών αριστουργημάτων και να τους δώσουμε λίγο από… μουσική παιδεία.

Τότε να είμαστε σίγουροι ότι αυτό θα αποδώσει καρπούς!

Αυτά λοιπόν, μου είπε η αγαπημένη μου Σοφία και με έκανε και συνειδητοποίησα πόσα έχω κερδίσει με την ενασχόλησή μου με τη μουσική, και ας έχω στερηθεί ένα πτυχίο. 

Στο "Τhe Rainbow Plays Music" μπορείς να δεις την υπέροχη δουλειά της Σοφίας!

*________________________________________________________________*

Αν και συ είσαι blogger ή επαγγελματίας και ασχολείσαι με παιδιά, και θέλεις να φιλοξενηθείς στο blog μου μέσα από ένα guest post, θα είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή, να μου στείλεις mail στο blisseekingmom@gmail.com.

Για να μη χάνεις καμία ανάρτηση και κανένα διαγωνισμό μην ξεχνάς να ακολουθείς τη σελίδα Bliss Seeking Mom στα

Facebook
Instagram
Bloglovin

Αυτά από εμάς
Χρυσή ❤