Γράφει η Γεωργία Λ.
Αθήνα 1922 στο κέντρο της πόλης. Απέναντι από το Δημαρχείο Αθηνών στην πλατεία Λαού ή πλατεία Λουδοβίκου ή πλατεία Δημαρχείου ή πλατεία Νέου Θεάτρου ή πλατεία Δημοτικού Θεάτρου Αθηνών ή πλατεία Κοτζιά ή πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως, εκεί όπου καθημερινά χιλιάδες διαβάτες διασχίζουν το κέντρο της πόλης, υπήρχε ένα μισοτελειωμένο θέατρο.
Αθήνα 1922 στο κέντρο της πόλης. Απέναντι από το Δημαρχείο Αθηνών στην πλατεία Λαού ή πλατεία Λουδοβίκου ή πλατεία Δημαρχείου ή πλατεία Νέου Θεάτρου ή πλατεία Δημοτικού Θεάτρου Αθηνών ή πλατεία Κοτζιά ή πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως, εκεί όπου καθημερινά χιλιάδες διαβάτες διασχίζουν το κέντρο της πόλης, υπήρχε ένα μισοτελειωμένο θέατρο.
Εκεί στεγάστηκε πλήθος Μικρασιατών προσφύγων από το 1922 έως
περίπου το 1927. Ένα παιδί βρίσκεται ανάμεσα στους πρόσφυγες και ζει το δικό
του πόνο, προσπαθώντας να διαχειριστεί τη τραγωδία που έχει βιώσει. Χαμένη
πατρίδα, χαμένοι γονείς, χαμένη οικογένεια, χαμένο σπίτι, συγγενείς, φίλοι,
όνειρα. Μία τραγωδία ανείπωτη, η οποία θα αλλάξει για πάντα τη σκέψη και τη ζωή
αυτού του παιδιού. Μια τραγωδία η οποία γιγαντώνεται και αποκτά υπερφυσικές
διαστάσεις σε συνδυασμό με το κρύο, την πείνα, την φτώχια αλλά και την αντιμετώπισή του από το συνάνθρωπο.
Διαβάζοντας αυτή την ιστορία, ένιωσα ανήμπορη να κατανοήσω έστω και λίγο, το δράμα που
κάποιοι άνθρωποι βιώνουν, όταν απομακρύνονται βίαια από τη χώρα τους,
χάνοντας την οικογένειά τους, την πατρίδα, την περιουσία και όλη τους τη ζωή. Η ιστορία δείχνει ότι ο άνθρωπος μπορεί να γίνει σκληρός και αδιάφορος μπροστά σε τέτοιες τραγωδίες, έχοντας εξασφαλίσει την ασφάλεια του σπιτιού του και της δικής του ζωής.
Ένα βιβλίο που αναφέρεται στους πρόσφυγες της Μικρασιατικής
καταστροφής, ωστόσο λίγο απέχει από τη σημερινή πραγματικότητα. Ο παραλληλισμός είναι έντονος και το βιβλίο αυτό εμένα με έφερε προ των ευθυνών της σημερινής κοινωνίας μας. Είναι ένα άκρως κατάλληλο βιβλίο για νέους (αλλά και μεγαλύτερους) που θα ταρακουνήσει την πιθανόν ήσυχη συνείδησή τους ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και έχουν τα ίδια δικαιώματα στη ζωή και την ευτυχία. Εγώ ήδη το έχω δώσει στα αγόρια μου - 8 και 10 ετών - και το έχουν ξεκινήσει, με τις καλύτερες εντυπώσεις.
Η συγγραφέας περιγράφει αυτή την πραγματικότητα, με πολύ γλαφυρό τρόπο, προκαλώντας έντονα τη συγκίνηση του αναγνώστη και με προφανή διάθεση να υπενθυμίσει τις βασικές αρχές της ανθρωπιάς. Ένα
συγγραφικό κέντημα, όπως χαρακτηρίστηκε η γραφή της Δαρλάση από την Άλκη Ζέη,
στο οποίο η ανθρωπιά, το συναίσθημα και η ευαισθησία, καθηλώνουν από τα πρώτα
λεπτά τόσο τους μικρούς, όσο και τους μεγάλους αναγνώστες.'
Μια ιστορία για την απώλεια, τον πόνο, την προσφυγιά αλλά και για την παρηγορητική δύναμη της φαντασίας, της συμπόνιας και της ανθρωπιάς, εμπνευσμένη από το πραγματικό συμβάν της εγκατάστασης Μικρασιατών προσφύγων στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών, το 1922 (από την περιγραφή του βιβλίου)
Γεωργία ❤
"... λίγο απέχει απο τη σημερινή πραγματικότητα...." Μπράβο που περιγράφεις ενα βιβλίο, χωρίς να το απομονώνεις απο τη ζωή του αναγνώστη. Θα το αναζητήσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ'ευχαριστούμε πολύ για το όμορφο σχόλιο!
ΔιαγραφήΘα το λατρέψετε!