Ξένη γλώσσα στην προσχολική ηλικία. Ένα αμφιλεγόμενο θέμα.

Από τότε που έγινα μαμά ένιωσα έντονα την επιθυμία να εκθέσω το παιδί μου σε πολλές και διαφορετικές δραστηριότητες. Ανυπομονούσα να μεγαλώσει για να γνωρίσει το ένα και το άλλο.
Είχα πάντα ανοιχτά τα αυτιά και τα μάτια μου (και ακόμα τα έχω) να εντοπίσω τί είναι αυτό που του αρέσει, τί τον διασκεδάζει, σε τί έχει κλίση, τί τον απορροφά και τον χαλαρώνει, σε τί μπορεί να αφοσιωθεί χωρίς να θυμώνει και να βαριέται και μέσα από ποιά δραστηριότητα νιώθει ότι εκφράζεται καλύτερα και βρίσκει τον εαυτό του. 

Μέσα σε αυτές τις δραστηριότητες που τον έφερα σε επαφή από μικρό ήταν οι ξένες γλώσσες και το έναυσμα ήταν το ίδιο το παιδί. Από πολύ νωρίς έβλεπα το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του για τις ξένες γλώσσες, εν γένει. Πολλά μικρά γεγονότα μας έκαναν να καταλάβουμε ότι κάτι υπάρχει εκεί. Στην ηλικία των 2,5 ετών του διάβασα για πρώτη φορά παραμύθι στα αγγλικά και τον είδα να με κοιτά στα μάτια με ενθουσιασμό. Τα παιδικά τραγουδάκια στα αγγλικά και στα ιταλικά ήταν καθημερινή συνήθεια στο σπίτι μας και αυτό ήταν κάτι που τον διασκέδαζε απίστευτα, τα μάτια του έλαμπαν. Τραγουδούσε και προσπαθούσε να επαναλάβει τις λέξεις που άκουγε. Όταν ξεκίνησε να μιλά καλά, μας ρωτούσε τα ονόματα διάφορων παιχνιδιών και πραγμάτων στα αγγλικά. Το αποκορύφωμα ήταν όταν ένα οικογενειακό μας πρόσωπο, βουλγαρικής εθνικότητας, καθηγήτρια ρωσικής φιλολογίας, μας ενημέρωσε προς μεγάλη μας έκπληξη ότι το παιδί μετράει στα ρώσικα μέχρι το δέκα. Φυσικά μη γνωρίζοντας ρώσικα εμείς νομίζαμε ότι μπαμπαλίζει. Αυτός όμως ήξερε τί έλεγε!

Όλα αυτά δε σας τα λέω για να περηφανευτώ για το πανέξυπνο παιδί μου, (αν και είμαι πολύ παρήφανη γι'αυτόν ανεξαρτήτως των ικανοτήτων του σε οποιοδήποτε τομέα). Όχι. Κάθε παιδί έχει υψηλό δείκτη ευφυίας σε κάποιο συγκεκριμένο πεδίο. Κάθε, μα κάθε παιδί έχει ιδιαίτερες ικανότητες σε κάποια δραστηριότητα. Είτε είναι στις γλώσσες, στο λόγο, στα μαθηματικά, στα αθλήματα, στο χορό, στη ζωγραφική, στο σχέδιο, κάθε μα κάθε παιδί (όπως και κάθε ενήλικας) είναι καλό σε κάτι. Αρκεί οι γονείς να έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας και να θέλουμε να το εντοπίσουμε. 
Για τους παραπάνω λόγους αποφασίσαμε να βάλουμε πιο συστηματικά την αγγλική γλώσσα στη ζωή του παιδιού μας. Και είμαστε πολύ χαρούμενοι γι'αυτό και δεν έχουμε μετανιώσει καθόλου. Αυτό που εμείς επιλέξαμε να κάνουμε στο παιδί μας σε ηλικία 3 ετών, δεν  είναι "εκμάθηση αγγλικών", όπως πολλοί πολέμιοι επιλέγουν να το λένε. Είναι "παιχνίδι στα αγγλικά" και είναι μόνο αυτό και τίποτε άλλο. Παίζει τα αγαπημένα του παιχνίδια, ζωγραφίζει, ακούει παραμύθια, κάνει χειροτεχνίες, παίζει επιτραπέζια και όλα αυτά τα κάνει με έναν άνθρωπο που είναι εκπαιδευμένος για αυτή τη δουλειά και είναι native speaker της αγγλικής γλώσσας.
Φυσικά από πολύ νωρίς είχαμε συμφωνήσει με τον άντρα μου, ότι ανά πάσα στιγμή διαπιστώσουμε ότι το παιδί δυσκολεύεται και δεν τον διασκεδάζει πλέον αυτή η δραστηριότητα, θα σταματήσουμε και θα ξαναξεκινήσουμε μετά την έναρξη του δημοτικού. Φυσικά κάτι τέτοιο δε χρειάστηκε γιατί εκείνος συνεχίζει και διασκεδάζει μέχρι και σήμερα που είναι 6 ετών.

Στόχος μας δεν είναι η επιτυχία σε κάποιο πτυχίο νωρίτερα από το συνηθισμένο, κάτι τέτοιο δε μας αφορά καθόλου. Στόχος μας είναι το παιδί να ενστερνιστεί τη γλώσσα, να την αγαπήσει, να μάθει τον πολιτισμό της, να αντιληφθεί την έννοια της διαφορετικότητας και να έρθει πιο κοντά στην ιδέα ότι μπορεί να είναι πολίτης όλου του κόσμου. Και το κυριότερο, στόχος μας είναι το παιδί να νιώθει καλά και αυτό με το οποίο ασχολείται να τον κάνει ευτυχισμένο.

Ήμασταν σκεπτικοί πριν ξεκινήσουμε κάτι τέτοιο; Φυσικά και ήμασταν, και εγώ προσωπικά ήμουν λίγο τρομοκρατημένη για αυτή τη δοκιμή. Φοβόμουν μήπως το παιδί μισήσει τη γλώσσα, μήπως του κάνουμε κακό αντί για καλό και ένα σωρό άλλοι προβληματισμοί χόρευαν μέσα στο μυαλό μου. Όμως σε κάθε βήμα το ίδιο το παιδί ήταν αυτό που μας επιβεβαιώνε ότι όλα πάνε καλά. Όταν βλέπαμε τη χαρά του, να ακούει και να παίζει στα αγγλικά, αυτό ήταν η επιβεβαίωση ότι η απόφασή μας αυτή ήταν σωστή.
Οι συζητήσεις που έχω κάνει με πολλούς γονείς έχουν καταλήξει συχνά σε όλεθρο και έχουμε δεχτεί πολλές επικρίσεις για την επιλογή μας αυτή. Τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς είναι δυνατά ομολογώ και με έχουν προβληματίσει αρκετά και εμένα, τα έχω δε, συζητήσει σε μεγάλο βάθος με εκπαιδευτικούς και παιδοψυχολόγους πριν καταλήξω στην απόφαση αυτή. Έχω συμπεράνει λοιπόν, ότι ή συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με την εκμάθηση ξένης γλώσσας στην προσχολική ηλικία, μέση άποψη δεν υπάρχει. Υπάρχουν οι πολέμιοι, υπάρχουν και οι φίλοι της ιδέας αυτής. Και φυσικά εγώ σέβομαι απόλυτα την άποψη του γονέα που δε θέλει "να πιέσει" το παιδί του να μάθει μια ξένη γλώσσα από πολύ νωρίς και αυτής ακριβώς της άποψης είμαι και εγώ, να μην πιέζουμε τα παιδιά και να ενισχύουμε το ελεύθερο παιχνίδι. Ωστόσο, το λάθος μερικών έγκειται ακριβώς σε αυτό, δεν είναι εκμάθηση, είναι επαφή με την ξένη γλώσσα, όπως ακριβώς θα είχε και ένα παιδί από μικτή οικογένεια.
Εμείς απολαμβάνουμε τα αποτελέσματα αυτής της απόφασής μας και χαιρόμαστε ιδιαίτερα που έχει εξελιχθεί σε κάτι που το παιδί μας αγαπάει και τον κάνει να νιώθει όμορφα.
Η άποψη μου λοιπόν, είναι να έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας και να επιτρέπουμε στα παιδιά μας να ασχοληθούν με αυτό που αγαπούν, ανεξάρτητα από τις δικές μας προσωπικές επιλογές και τα όνειρα μας για αυτά. Ο κάθε γονιός γνωρίζει τί είναι καλύτερο για το δικό του παιδί και οφείλει να το κάνει ανεξάρτητα από οτιδήποτε λέγεται.

Σε επόμενη ανάρτηση θα σας προτείνω μερικά υπέροχα βιβλία που έχουμε επιλέξει, σε περίπτωση που θέλετε μερικές προτάσεις βιβλίων στα αγγλικά για μικρά και μεγαλύτερα παιδιά.

Αυτά από εμένα

Χρυσή ❤